ထင္သေလာက္ မဆိုးတဲ့ ေလာကပါ ခင္ဗ်ား

တကယ္လို႕သာ ကမၻာလူဦးေရကို လူတစ္ရာပဲ အတိအက်ရွိေနတဲ့ ရြာကေလးတရြာအျဖစ္ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္မယ္ဆိုရင္ အခုလက္ရွိအေနအထား မွာရွိတဲ့ လူအခ်ိဳးအစားက သည္လိုျဖစ္မယ္တဲ့။

လူတစ္ရာမွာ အာရွတိုက္သားက (၅၇) ေယာက္၊ ဥေရာပ တိုက္သားက (၂၁)ေယာက္၊ အေနာက္တိုင္းသားက (၁၄)ေယာက္နဲ႕ အာဖရိကတိုက္သားက (၈) ေယာက္ရွိေနပါလိမ့္မယ္။

အဲဒီ့ လူတစ္ရာမွာ အမ်ိဳးသမီးက (၅၂)ေယာက္နဲ႕ အမ်ိဳးသားက (၄၈)ေယာက္ အခ်ိဳးရွိ ေနျပန္သတဲ့။

လူျဖဴက ၃၀ ပဲရွိျပီး လူျဖဴမဟုတ္တဲ့ လူမည္းေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အာရွတိုက္ သားေတြလို အညိဳေတြ၊အ၀ ါ ေတြက က်ေတာ့ (၇၀)ေတာင္ရွိမယ္။

အလားတူပဲ၊ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္က (၃၀) ျဖစ္ျပီး ခရစ္ယာန္မဟုတ္ဘဲ အျခား ဘာသာအသီးသီးကိုးကြယ္ယံုၾကည္ သူက (၇၀)ရွိမယ္ လို႔လည္း ကိန္းဂဏန္းေတြက ျပဆိုေနျပန္တယ္။

အဲ..လိင္ကဲြကို စံုမက္တတ္သူ (ေယာက်္ားက မိန္းမကိုပဲ ၾကိဳက္တာ၊ မိန္းမကလည္း ေယာက္်ားကိုပဲၾကိဳက္တာ)က (၈၉)ေယာက္ ရွိေနမွာျဖစ္ျပီး လိင္တူခ်င္း မွၾကိဳက္က်သူ (မိန္းမလ်ာ၊ေယာက္်ားလ်ာ) က (၁၁)ေယာက္ရွိေနပါတယ္။

အဲဒီ့ လူ(၁၀၀)ထဲကမွ (၆)ေယာက္ဟာ ကမၻာ့ ၾကြယ္၀မႈရဲ႕ (၅၉) ရာခိုင္ႏႈန္းကို ပိုင္ဆိုင္ ထားမွာျဖစ္ျပီး အဲ့ဒီ (၆)ေယာက္စလံုးဟာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကျဖစ္ေနသတဲ့။ အေယာက္ (၈၀) ကေတာ့ အိမ္နဲ႕ယာနဲ႕က်က်နနေနႏိုင္ သူေတြမဟုတ္ဘဲ ေတာ္ရိေရာ္ရိမွာ ျဖစ္သလိုေနေနသူ ေတြတဲ့။

(၁၀၀) ရာမွာ (၇၀) ေယာက္ဟာ စာမဖတ္တတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ (၅၀) က အာဟာရ ဓာတ္ခ်ိဳ႕တဲ့ေနတယ္၊ အစာေရစာ မ၀လင္ဘူးတဲ့။ (၁၀၀)ရာ မွာ တစ္ေယာက္က ေသလုေျမာ ပါးျဖစ္ေနသလို ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း မီးဖြားမယ့္ ဆဲဆဲျဖစ္ေနျပန္တယ္။

ျပီးေတာ့(၁၀၀)မွာ တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္တည္းဟာ တကၠသိုလ္ပညာေရးကို ဆည္းပူးခြင့္ရေနပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ရာမွာ တစ္ေယာက္တည္းကသာ ကြန္ျပဴတာကို ပိုင္ဆိုင္ပါတယ္တဲ့။

ဒါဟာ ကေန႕ ကမၻာ့လက္ရွိလူဦးေရနဲ႕ သက္ဆိုင္တဲ့ ကိန္းဂဏန္းမ်ား အခ်ိဳးအစားပါ။ (၁၀၀) နဲ႕ ခ်ိန္ေျပာရင္ ဒီအတိုင္းပဲထြက္ပါတယ္။

အဲလိုက်က်နန စဥ္းစားၾကည္႕လိုက္တဲ့အခါ လက္ခံႏိုင္ဖို႕၊နားလည္ေပးႏိုင္ဖို႕နဲ႕ ပညာ ကို တန္ဖိုးထားဖို႕ဆိုတဲ့ အေရးကိစၥေတြဟာအင္မတန္အေရးၾကီးတယ္ဆိုတာ သိသာထင္ရွား လွပါတယ္။

ဒါတင္မကေသးပါဘူး၊ ေအာက္ပါအခ်က္အလက္ေတြ ကလည္းေတာ္ေတာ့္ကို စဥ္းစား စရာေကာင္းလာပါလိမ့္မယ္။

တကယ္လို႕ သင္ဟာ ကေန႕မနက္မွာ မာမာခ်ာခ်ာၾကီးနဲ႕ အိပ္ရာက ႏိုးထလာခဲ့သူျဖစ္ ေနရင္ ခင္ဗ်ားဟာ သည္တစ္ပတ္အတြင္း မွာ ေသဆံုး သြားရေတာ့မယ့္ ကမၻာေပၚက လူတစ္ သန္းထက္ အမ်ားၾကီး ပိုကံေကာင္းေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။

သင္ဟာ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ကို တစ္ခါမွမခံစားဖူးဘူး၊ အက်ဥ္းစံဘ၀မွာလည္း ေနဖူးဘူး၊ ႏိွပ္စက္ညွဥ္းပမ္းမႈဒဏ္ကို လည္းမခံစားခဲ့ဖူးဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ ငတ္မြတ္မႈကုိလည္း မခံစားဖူးဘူး ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားဟာ အဲဒီ့ ဒဏ္ေတြကို ခံစားခဲ့၊ ခံစားဆဲ ကမၻာ့လူဦးေရ သန္းေပါင္း (၅၀၀)ထဲမွာ မပါတဲ့
ကံထူးရွင္တစ္ေယာက္ပါပဲလို႕ ေအာက္ေမ့ႏိုင္ပါတယ္။

ဘုရားေက်ာင္းကန္၊ ေစတီပုထိုး၊ ခရစ္ယာန္ ၊ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္း၊ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္း ခန္းမ၊ ဗလိီစတာေတြကို စိတ္ေအးလက္ေအးသြား ေနႏိုင္တယ္၊အဲသလို သြားတဲ့အတြက္ အဖမ္းခံရမွာ၊ အႏိွပ္စက္ခံရမွာ ၊အသတ္ခံရမွာ လံုးလံုးစိုးရိမ္စရာ မရွိဘူးဆိုရင္ သင္ဟာ ကမၻာ မွာ အဲဒါမ်ိဳးကို စိုရိမ္တၾကီးျဖစ္ေနရ ရွာတဲ့လူေပါင္း (၃) ကုဋာထက္ ပိုကံေကာင္းေနပါတယ္။

စားစရာေတြက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ၊ ေၾကာင္အိမ္ထဲမွာ သူ႕ဟာေလးနဲ႕သူရွိေနတယ္။ ခါးေပၚမွာ အ၀တ္လည္း ရွိေနတယ္၊ အမိုးအကာေအာက္မွာ ေက်ာခင္းစရာေနရာေလးတစ္ ေနရာ ရွိေနတယ္ဆိုရင္ သင္ဟာ ကမၻာ့ လူဦးေရရဲ႕ (၇၅%) ထက္ပိုျပီး ခ်မ္းသာေနပါတယ္လို႕ မွတ္ယူႏိုင္ပါတယ္။

ဘဏ္တိုက္ထဲမွာ ေငြေလးေၾကးေလးရွိတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ေငြစ ၊ေၾကးစ ေလးေတြရွိေနတယ္၊ အိမ္ထဲမွာလည္း ပိုက္ဆံအနည္းက်ဥ္းရွိေနတယ္ဆိုရင္ သင္ ဟာ ကမၻာ့ မရွိမရွားလူတန္းစား (၈) ရာခိုင္ႏႈန္းထဲမွာ ပါတယ္လို႕မွတ္ယူႏိုင္ပါတယ္။

သည္အထဲမွာမွ မိစံု ဖစံုလည္းရွိေသးတယ္။ အေမနဲ႕အေဖနဲ႕ ကလည္း အခုအခ်ိန္ အထိ ေပါင္းဖက္ေနၾကေသးတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ကမၻာရွားစာရင္းထဲမွာ ေတာင္ သင္ပါျပီးသြား ပါျပီ။

အခု ေရးထားတဲ့ စာကို ဖတ္ေနႏိုင္ျပီဆိုရင္ ေတာ့ သင္ ဟာ ကမၻာ႕မွာ ရွိတဲ့ စာမေရး တတ္၊ မဖတ္တတ္ရွာတဲ့ လူေပါင္း (၂) ကုဋာ ထက္ကံေကာင္းတဲ့သူ ျဖစ္ေနတာအေသအခ်ာ ပါ။

အဲဒီလို စဥ္းစားၾကည္႕ရင္ ေလာကၾကီးဟာထင္သေလာက္ မဆိုးဘူးဆိုတာ ေတြးႏိုင္ လာၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။

(အတၱေက်ာ္)။ အေတြးသစ္ဂ်ာနယ္။ ေမလ၊၈ရက္၊ ၂၀၀၁ခုႏွစ္

forward mail တစ္ခု မွ ကူးယူသည္ .. :D

အိန္ဂ်ယ္ရဲ႕ ေတာင္ပံတစ္စံု

ကေလးငယ္တစ္ဦးသည္ မိမိကိုယ့္ကို နိမ့္က်ယုတ္ညံ႔သူဟု ခံစားမိသည္။ အေၾကာင္းမွာ သူ၏ ေနာက္ေက်ာ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ နီျမန္းထင္ရွားေသာ ဒဏ္ရာအမာရြတ္ပါျပီး ထိုအမာရြတ္သည္ ဂုတ္မွခါးအထိ ရွည္လ်ားေနေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုဒဏ္ရာေပၚတြင္ ဖုထစ္ေသာ အသားစိုင္မ်ားျဖင့္ ၾကည့္ရ ရုပ္ဆိုးေနသည္။ ကေလးငယ္မွာ သူ႔ကိုယ္သူ အလြန္စက္ဆုပ္ မုန္းတီးမိသည္။

သူသည္ အ၀တ္အစား လဲရမည္ကို အလြန္ေၾကာက္မိသည္။ အထူးသျဖင့္ အားကစားခ်ိန္တြင္ အျခား ကေလးငယ္မ်ားက လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေသာ အားကစား၀တ္စံုကို လဲလွယ္ရန္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ္လည္း သူသည္ နံရံ၏ ေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ ကပ္ျပီး ေနာက္ေက်ာကို အျခားကေလးငယ္မ်ား မျမင္ေအာင္ ခိုးလဲခဲ့ရသည္။ ကာလၾကာေသာအခါ ကေလးအခ်ဳိ႔က သူ၏အျပဳအမႈကို သတိထားမိၾကျပီး ေနာက္ေက်ာမွ အမာရြတ္ကို ျမင္ေတြ႔သြားၾကသည္။

"ေၾကာက္စရာၾကီး"
"ရြံ႔စရာၾကီး...သူနဲ႔ မေဆာ့ေတာ့ဘူး"
"လူမွ ဟုတ္ရဲ႕လား.. မေကာင္းဆိုး၀ါးမ်ားလား"
ရိုးသားေသာ ကေလးငယ္မ်ား၏ ပြင့္လင္းေသာ စကားမ်ားသည္ သူ႔အား အရွက္ၾကီး ရွက္ေစခဲ့သည္။ အ၀တ္အစားမ်ား ေကာက္ယူျပီး သူသည္ အိမ္သို႔ အေျပးျပန္ခဲ့ျပီး မိခင္အား အေၾကာင္းစံု ေျပာျပလိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ မိခင္က သူ႔လက္ကို ဆဲြျပီး ေက်ာင္းသို႔ လိုက္ပို႔ခဲ့သည္။ အတန္းပိုင္ဆရာမ အားလည္း ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္သည္။

" သူ႔ကိုေမြးျပီး မၾကာဘူး ေရာဂါ အသည္းအသန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ လက္လြတ္ဆံုး႐ႈံး ႏိုင္တဲ့အထိ သူအျပင္း ဖ်ားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရခဲတဲ့ လူ႔ဘ၀နဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သူ႔ကို ကြ်န္မတို႔ မရရေအာင္ ကုခဲ့တယ္။ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ ခဲြစိတ္ျပီးမွ သူ႔အသက္ကို လုခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ေနာက္ေက်ာမွာ ခဲြစိတ္ထားတဲ့ အမာရြတ္ေတြ က်န္ေနခဲ့တယ္" မိခင္မွာ မ်က္ရည္၀ဲေနခဲ့သည္။
" သား...ဆရာမကို ျပလိုက္" ေၾကာက္စရာ အမာရြတ္ႏွစ္ခုက သူ႔အသက္ ရွင္ေရးအတြက္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ရေသာ သက္ေသမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။
" နာတတ္ေသးလား...သား" ဆရာမကို သူေခါင္းရမ္းျပသည္။
" သူ အရမ္းလိမၼာတယ္ ဆရာမ.. ဒါေပမယ့္ သူကံဆိုးရွာတယ္.. ဆရာမ သူ႔ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေစာင့္ေရွာက္ ေပးပါေနာ္"
" ကြ်န္မ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေစာင့္ေရွာက္ပါ့မယ္"
သူ႔ကိုယ္သူ စက္ဆုပ္ရြံ႔ရွာဖြယ္ ေကာင္းသူဟု မထင္ေစရန္၊ အျခားကေလးငယ္မ်ား သူ႔အား မေလွာင္ေျပာင္၊ မေၾကာက္ရြ႔ံေစရန္ ဆရာမ အၾကံထုတ္ေတာ့သည္။
"မနက္ျဖန္ အားကစားအခ်ိန္မွာ အမ်ားနဲ႔အတူ အ၀တ္အစားလဲရမယ္ေနာ္"
သူ႔ေခါင္းကို ပြတ္သပ္ရင္း ဆရာမက ဆိုသည္။
"သူ႔တို႔ သားကို ရီလိမ့္မယ္... သားကို ထူးဆန္းတဲ့ သတၱ၀ါလို႔ ေျပာၾကလိမ့္မယ္"
သူမ်က္ရည္က်သည္အထိ ေခါင္းကို ခါရမ္းမိသည္။
" ဆရာမ အၾကံရျပီ.. ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ သားကို လူေတြ မေလွာင္ေျပာင္ေစရဘူး"
"တကယ္လား ဆရာမ"
"ဆရာမကို ယံုတယ္မဟုတ္လား"
"ယံုပါတယ္ ဆရာမ"
"ဒါဆို မနက္ျဖန္ လူေတြေရွ႕မွာ အ၀တ္အစားလဲရမယ္ေနာ္"

ေနာက္တစ္ေန႔ အားကစားအခ်ိန္တြင္ လူအမ်ားေရွ႕တြင္ သူအ၀တ္အစား လဲလိုက္သည္။ ကေလးငယ္မ်ားက သူ႔ကိုၾကည့္ျပီး မေကာင္းဆိုး၀ါး အား ျမင္မိသည္အလား တြန္႔ဆုတ္ သြားၾကသည္။ သူမ်က္ရည္မ်ား ေ၀့တက္ လာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အတန္းပိုင္ ဆရာမ ေရာက္လာခဲ့သည္။
"ဆရာမ..သူ႔ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္လိုက္... ပိုးေကာင္နဲ႔ တူတယ္...ရြ႔ံစရာၾကီး"
ဆရာမ ခြန္းတုန္႔မျပန္ဘဲ သူ႔အမာရြတ္ကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္သည္။
"ဒါ.. ပိုးေကာင္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး" ကေလးမ်ားဖက္ လွည့္ျပီး ဆရာမေျပာလိုက္သည္။
"ဟုတ္ပါ့မလား ဆရာမ"
"ဒါဆို ဘာလဲ ဆရာမ" ကေလးငယ္မ်ား တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ၀ုိင္းေမးၾကသည္။
"ဆရာမ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေျပာျပမယ္... အားလံုးနားေထာင္ၾက" ကေလးငယ္မ်ား ဆရာမနား ၀ိုင္းအံုလာ ၾကသည္။

"ဒါဟာ ရာဇ၀င္တစ္ခုျဖစ္တယ္။ ကေလးတိုင္းက ဟိုး မိုးေကာင္းကင္ေပၚမွာရွိတဲ့ အိန္ဂ်ယ္ကေန ျဖစ္လာၾကတာ... တစ္ခ်ဳိ႔အိန္ဂ်ယ္ေတြက ကေလးျဖစ္လာတာနဲ႔ သူတို႔ရဲ႔ လွပတဲ့ေတာင္ပံကို ခ်က္ခ်င္းခြ်တ္ လိုက္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ဳိ႔ကေလးေတြက နည္းနည္းေႏွးေတာ့ အေတာင္ပံကို ခြ်တ္ဖို႔ အခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ အခ်ိန္မမီတဲ့ အဲဒီ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ေနာက္ေက်ာမွာ ဒီလို အမာရြတ္ေတြ က်န္ေနခဲ့ တတ္တယ္"
"၀ါး...တကယ္လား ဆရာမ...ဒါဆိုရင္ ဒါဟာ အိန္ဂ်ယ္ရဲ႔ အေတာင္ပံေပါ့"
"ဟုတ္တယ္..." လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာ ျပံဳးရင္း ဆရာမကေျပာသည္။
"တစ္ခ်ဳိ႔ကေလးေတြ အေတာင္မခြ်တ္ဘဲ က်န္ေနေသးလား မသိဘူး... တစ္ျခားလူေတြရဲ႔ ေနာက္ေက်ာကို လည္း စစ္ေဆးၾကည့္ၾကစမ္း" ဆရာမ၏ အေျပာေၾကာင့္ ကေလးငယ္မ်ား ပ်ာယာခတ္ျပီး အျခားသူမ်ား၏ ေနာက္ေက်ာကို စစ္ေဆးၾကည့္ၾကသည္။

"ဆရာမ.. သားေနာက္ေက်ာမွာ အမွတ္ေလး တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါေရာ ဟုတ္လား" မ်က္မွန္တပ္ထားေသာ ကေလးငယ္ငယ္ တစ္ဦးက ၀မ္းသာအားရေျပာသည္။
"နင့္ဟာ မဟုတ္ဘူး... ဒီမွာ ငါ့အမွတ္က နီနီေလး..ငါကမွ အိန္ဂ်ယ္"
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ လုယုက္ေျပာဆိုၾကရင္း သူ႔အား ေလွာင္ရီဖို႔ သူ႔တို႔ ေမ့ကုန္ၾကသည္။
"ဆရာမ... အိန္ဂ်ယ္ရဲ႕အေတာင္ပံကို သားတို႔ ကိုင္ၾကည့္လို႔ရမလား"
"သူ ခြင့္ျပဳမျပဳ ကိုယ္တိုင္ေမးၾကည့္ေလ"
"ရပါတယ္" ကေလးငယ္မ်ားကို သူ ေခါင္းငံု႔ ျပံဳးျပလိုက္သည္။
"ဟာ...ေပ်ာ့စိစိနဲ႔.. အိန္ဂ်ယ္ရဲ႕ အေတာင္ပံကို ငါကိုင္လိုက္မိျပီေဟ့"
"ငါလဲ ကိုင္မယ္"
အေတာင္ပံကို ကိုင္ရန္ ကေလးငယ္မ်ား အလုအယုက္ တန္းစီခဲ့ၾကသည္။ ထိုေန႔က အားကစားခန္းမ တစ္ခုလံုး ရီသံမ်ားျဖင့္ လႊမ္းမိုးခဲ့သည္။ သူဆရာမကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆရာမက သူ႔အား လက္မေထာင္ျပခဲ့သည္။ ျမင္ခဲေသာ အျပံဳးတစ္ခု သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေ၀ဆာသြားခဲ့သည္။

ကေလးငယ္မွာ တစ္ျဖည္းျဖည္း ၾကီးျပင္းလာခဲ့ျပီး ေနာင္တြင္ ေရကူး ခ်န္ပီယံျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဆရာမ ေျပာခဲ့ေသာ စကားတစ္ခြန္းကို သူတစ္သက္ ေမ့ႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။
" အိန္ဂ်ယ္ရဲ႕ ေတာင္ပံတစ္စံု" သည္ သူ႔အား အေမွာင္တြင္းမွ ရုန္းထြက္ ေစခဲ့သည္။






--
I love ppl not for what they can do for me, but for what i can do for them.

skype

ဒီေန႔ေတာ့ .ubuntu ေပၚမွာ . skypee ရပါပီကြယ္..... ဒါေပမယ့္ .. 1.4 ပဲတင္လို႔ ရေသတယ္.. video chatting မရေသးပါကြယ္... ဘယ္လို လုပ္ရမလည္း ဆိုတာလည္း မသိပါကြယ္ ...
ျမန္မာစာ နဲ႔ ခ်က္တာ .. browser တစ္ခုတည္းက ပဲ ရေနပါတယ္ .. က်န္တယ့္ software ဘယ္ဟာကို သံုးရမယ္ မွန္း မသိပါ ... သိရင္ ေျပာၾကပါ

(xampp) OSS

(LAMPP) OSS
Linux (ubuntu)
Apache (xampp)
MySQL (xampp)
PHP (xampp)
Perl (xampp)
open source software က ဒဂလိုေကာင္းတာဗ်.
ပထမေတာ့ .အရင္ကေလ.. CentOS သံုးတယ္.. အဆင္မေျပတာေလးေတြ ရွိတယ္. ဥပမာ .. install လုပ္ရင္ အၾကာၾကီးလုပ္ရတယ္. ပီးေတာ့ CD ေတြ အမ်ားၾကီးလိုတယ္...
အခုေတာ့ အဲဒါေတြ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပသြားတယ္ .. .
CD တစ္ခ်ပ္ပဲ လိုတယ္..
server ေတြကို configure လိုက္မလုပ္ေတာ့ဘဲနဲ႔ .. xampp နဲ႔လုပ္လိုက္တယ္.. အဲဒါ ေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ကုန္သက္သာ သြားတယ္ေလ...
မဟုတ္ရင္ အဲဒီ ေနရာတင္ တစ္ရက္ေလာက္ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လိုကုန္သြားလို႔ သြားမွန္ မသိလိုက္ရဘူးေလ ..
အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ျမန္ေနတယ္ ..
ပီးေတာ့ .. ည အိပ္ခါနီး စက္ ဖြင့္ထားပီးေတာ့ .. software ေတြ update လုပ္ထားလိုက္တယ္.
အျမဲတမ္း သစ္လြင္ေနတာေပါ့ေလ... ဟုတ္ဘူးလား ..
တစ္ခ်ိဳ႔ ဟာေတြေတာ့ လက္ေပါက္ကပ္တုန္းပဲ ... ဥပမာ .. ျမန္မာစာ သြင္းတာရယ္... mp3 ဖြင့္လို႔ရေအာင္ လုပ္တာရယ္ေလ..
တစ္ခ်ိဳ႔ေတြ က်ေတာ့ ရွာမေတြ႔ဘူး အခုဆို .. skype ကို တင္လို႔ မရေသးဘူးေလ
စာဖတ္တုန္းပဲ ရွိေသးတယ္
ျမန္မာစာေတာင္ မနက္မွ ေပၚတယ္.
ျမန္မာစာ ကေတာ့ kubuntu မွာ လုပ္လို႔ရဘူး ..
ျမန္မာစာနဲ ႔ပက္သက္တာ အကုန္လုပ္လိုက္လို႔ ျဖစ္တယ္.
ဒါမယ့္ .. keyboard indicator ရွာမေတြ႔လို႔ မသံုးျဖစ္လိုက္ဘူး ..
အဲဒါနဲ႔ ပဲ .. ubuntu ကိုျပန္ေရာက္လာတာ..
ြအခုမွ Gnome ေကာငး္မွန္းသိေတာ့တယ္...
ဒါေၾကာင့္ လူၾကိဳက္မ်ားတာကိုး ...